Nooit eerder was een datum in de geschiedenis zo belangrijk voor zoveel culturen, godsdiensten, wetenschappers, en regeringen. 2012 is een episch avontuur over een wereldwijd cataclysme dat het einde van de wereld betekent en de heroïsche strijd van de overlevenden vertelt. In 2009 bevestigt een befaamd team van wetenschappers aan de internationale staatshoofden dat de wereld zoals wij hem kennen, weldra zal verdwijnen… Tegen 2012 hebben de staatshoofden een plan uitgewerkt om zoveel mogelijk van de mensheid te redden, maar jammer genoeg kan niet iedereen gered worden. Wanneer Jackson Curtis en zijn twee kinderen een familietrip naar Yellowstone maken, stuiten ze heel toevallig op een enorme researchinstallatie in een uitgedroogde meerbodem en ontdekken zo het geheim van de dreigende apocalyps die de regering verborgen gehouden heeft. Jackson moet de zaken nu in eigen handen nemen en hij stort zich in een wanhopige wedloop om zijn gezin en zichzelf te redden terwijl hij getuige is van aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, tsunami’s en allerlei andere rampen die de aarde voor de mensheid in petto heeft.
bron: Geplakt uit <http://www.cinebel.be/nl/film/1003161-2012.htm
Als we de Maya-kalender moeten geloven – een behoorlijk betrouwbare almanak, volgens ons onderbuurmeisje – is 21 december 2012 een datum om voor te sidderen. Op die nu al mythische dag zou onze planeet immers een nagelnieuwe galactische cyclus binnenwentelen, en volgens die goeie ouwe Maya’s zal dat event feestelijk gepaard gaan met een reeks cataclysmische (ha! Hoe heerlijk om het woord ‘cataclysmische’ eens te kunnen gebruiken!) natuurrampen die het aangezicht van de aardbol voorgoed zullen veranderen. Aardbevingen! Vulkaanuitbarstingen! Tsunami’s!
Destructiespecialist Roland Emmerich bladerde door de kalender, raakte er helemaal opgewonden van, en greep zijn kans om na ‘Independence Day’, ‘Godzilla’ en ‘The Day After Tomorrow’ voor de zoveelste keer zijn legendarische vernielzucht bot te vieren. En, man mijne man, deze keer gaat de cineast echt all the way! Met een aan ziekelijke wellust grenzend enthousiasme ontketent hij een bulderende vloedgolf van apocalyptische tableaus waarin zowat het héle menselijke erfgoed eraan moet geloven – van het beroemde Christusbeeld in Rio (dat hij fotogeniek uit mekaar laat barsten) tot het door Michelangelo beschilderde gewelf van de Sixtijnse Kapel in Rome (dat hij op de mijters van de biddende kardinalen laat neerdonderen).
Je vóélt dat Emmerich met een soort pervers genot de breekhamer staat te hanteren – de man gooide als kind waarschijnlijk voortdurend zijn speelgoed stuk – maar ere wie ere toekomt: de digitale effecten slaan je niet murw (zoals in ‘Transformers’), ze verbázen, zoals in die scène waarin John Cusack met een klein sportvliegtuigje probeert op te stijgen terwijl hij op de hielen wordt gezeten door de scheurende aardkorst.
‘2012’ duurt een halfuurtje te lang – een mens kan ook maar een beperkte dosis rampspoed verdragen, nietwaar – maar het fungehalte ligt alles bij mekaar onwaarschijnlijk hoog. Het strafste is nog dat we tijdens de screening écht werden gegrepen door een gevoel van omineuze onrust: geen flauw idee of de aardpolen in de toekomst daadwerkelijk van plaats zullen verwisselen, maar ‘2012’ steunt hoe dan ook op verbijsterende, fascinerende, beangstigende ideeën. Hopelijk komen de gemeenteraadsverkiezingen niet in het gedrang!
bron: http://www.humo.be/tws/film-reviews/6123/roland-emmerich-2012.html
scholierensite 